Üzüntüler üzülmeye deðmez
Gurbet gömlek gömlek Yalnýzlýk katmer katmer,
Avuç içleri açýkta, yürek yaðmalanýyor Gönül hüzünle örtülü,
Yalnýzlýk denizinde yüzmeyi bilmiyorsan, öðrenmekten baþka çaren var mý?
Yakýn kim? Sevgili ne kadar sayar? Aþk ne iþe yarar?
Kalp kaynamadan hikmet taamlarý nasýl piþer? Öyle acý ateþler vardýr ki ancak kalp bilir tadýný.
Kim nasýl tarif edebilir onu? Kelimeler kaybolur, sözler sükût eder, sazlar kýrýlýr acýdan..
Sen varsýndýr, bir de senle beraber kederin Kelimesiz ve sessiz konuþursun kederinle..
Kimse duymaz,kimse görmez seni Gecenin koynunda iniltilerle inliyorsundur..
Kesret kanatýr yaralarýný Kalabalýklarýn kabulleniþi kandýrýcýdýr..
Araftasýndýr Kaçmak istersin de kaçamazsýn kaf daðlarýnýn ardýna..Yollar kývrýlýr durur önünde..
Düðüm düðüm döner uzayýp giden günler Bir aðaç ararsýn gövdesine yaslanacaðýn, gölgesinde serinleyeceðin..
Sýcak rüzgâr kumuyla vurur yüzüne..
Yüzün yere eðik yürürsün gündüz ve gecede Gece ve gündüz eþittir þavksýzlýkta..
Gün ýþýðýnda kandilde olsa elinde bir iþe yaramaz Leylasýzsýndýr Mecnun çöllerde..
Göðe bakarsýn, bakýþlarýn Aysýz yere düþer Tesellisizdir yýldýzlar Siyahî bulutlar gezinir üstünde, sýðýnacak sýcak bir sevgi, saracak bir þefkat ararsýn.. Üþürsün..
Bülbüller çile çýnlatýr kulaklarýna Gözlerin görmez olur gül güzelliðini.. Ellerin kanar çiçek dikenlerinden..
Düþüncelerin darmadaðýn duygularýn durgun ve donuk..Hikmet açlýðýndan yüreðine taþ baðlayasýn gelir, sökecek bir taþ bulamazsýn.. Baka kalýrsýn yol üstünde yürümeye mecalin yoktur..
Kalkýp koþmak istersin, kayarsýn..
Her yeri karamsarlýk karanlýðý mý kaplamýþ? Hiç mi ýþýk yok? Yollar bitmiþ, her þey tükenmiþ mi? Kalp kimsesiz mi?
Kapýlar kapalý mý? Sevgi serap olmuþ, þefkat kaçmýþ mý?
Vefa ulaþýlamaz mý olmuþ?
Dostluklar tüketilmiþ, hoþgörü hiçliðe mi atýlmýþ? Anlayýþlara duvar mý örülmüþ?
Ne arýyorsun, nerede arýyorsun?
Karanlýk olmadan ýþýk, hastalýk olmadan þifa, dert olmadan deva,sýkýntý olmadan ferahlýk bilinebilinir mi?
Bilinirlik bilinmezlik örtüsünün altýnda.. Zýtlar dünyasýnýn izafiliðinde üzülüp sevinmiyor muyuz?
Görünmek isteyen Rahmet, dert, keder olmadan nasýl bilinecek ve görülecek?
Keder kader deðil, asýl keder kaderi kabullenememek..Rahmeti itimat onun celbine vesile, tenkit ise terkine..
Her þey geçicilik nehrinde akarak eriyor Nehir ne kadar çaðlasa da sükun denizi hepsini yutuyor..
Ömür uzun deðil, ölüm uzak deðil Uzun olan elemlere götüren emeller..
Yerin renkli çiçekleri kara topraktan, göðün aydýnlýk yýldýzlarý karanlýktan çýkmýyor mu?
Yýldýz ve çiçeði buluþturan yakýnlýk, görmeyi görmekle mümkün..
Karanlýkta hikmet ýþýklarý çakabiliyorsan gurbet gömleði vuslat elbisesine dönüþüyordur..
Yalnýz olan yalnýzlýktýr Kainat sevgi hamurunda þefkatle yoðrulmuþsa küreler ve kalp birbirinden uzak deðildir.
Sonsuzluk soluklarýmýz kadar yakýndýr..Kabuðunu kýrmayan çekirdek çürümeye mahkumdur..
Kalp kabuðunu kýrmadýkça, dert yalnýzlýðýnda yokluklara yuvarlanacaktýr.
Kabuk acý ile çatlar, sonrasýnda þefkat gövdesi sevgi dallarý üzerinde hikmet meyveleri görünür.
Böylesi bir aðaç olmak için acýya sabýr, kedere kabullenmek gerekiyor..
Bir acý çekirdek yüzlerce tatlý meyveye meyve veriyor.
Toprak altýnda yalnýz olan çekirdek, göðün,göðsüne sevgi ve þefkat niþanesi olarak asýlýyor..
Acýlarýn açtýðý kapýdan sabýrla yürüyen, ömür aðacýnda sonsuzluk meyvelerini yetiþtiriyordur.

Üzüntüler üzülmeye deðmez Hadi tevekkülle gül , oda sana gülsün..
__________________

Kuyu:"Aþk" dedim,attým içime seni
Yusuf:"Vefa" dedim,unut-tur-madým gecemizi
Vefa:"Ah" dedim,þerh düþtüm yazgýnýzý
Aþk:"Hu" dedim,ateþe verdim isminizi
Hu:"Kün" dedim,halk ettim cümlenizi.
G.K